Naif

Naif.

Omuzları çökük, başı ağır bir delikanlı,

Bir zamanlar.

Şimdi aklar düşmüş saçına,

Yağlı, biraz kepekli.

Bir kahvehane masası üzerinde kavuşturmuş ellerini.

Kara kara düşünüyor.

Neler kaybetti,

Kazandı.

Yorgun düşmüş elleri

Nasır.

Çalışmak istemez.

Gönlü zengin ama

Bedeni  kalmış fakir.

Hiç bir şey istemez yüreği

Zaten sevmiş hayatı, hayattakileri

Ama durmaz karnı guruldar

Koca bir çığlık gibi

Yankı bulur, savrulur.

Kimden ne eksiği olduğunu düşünür durur.

Onun da iki gözü var iki de kaşı.

Ne yatağı var sıcak, ne de aşı.

Yine de şükreder

Lanet gibi yükselir.

Siması korkutur kimilerini

Fakat dostluğunun bulunmaz eşi.

Koca delikanlı ağlar

Kurur göz yaşları da

Yüreği ağlar

Inletir yeri göğü,

şimdi kıpkırmızı koca delikanlının gözü.

Elleri çalışmak istemez ama

Omuzunda yükler.

O kendini affetse de

Hayat onu affetmez.

Kuruntu

Konunun özüne indiğimizde koca bir boşluk gördük. Konu bile sayılamayacak cümleler silsilesi içerisinde, bir öz varmışçasına içini doldurup konuştuk. Ne somut bir şey vardı ortada, ne de bu soyutluk içerisinde bir öz. İçi boşluk dolu bir konu. Ve bu konu her ikimizi de üzmeye yetebiliyordu.

            Anlamadığım nokta buradaydı işte; içi boş cılız bir kavramın her ikimizi de üzüntüye boğması nasıl mümkün olabiliyordu?
            Sonra fark ettim. Konu değildi bizi üzen. Biz’dik. Yine, beraber yaptığımız bir eylem içerisinde birbirimize etki ediyorduk ‘iyi’ ve ‘kötü’. Konu boş olduğu için içini kolaylıkla doldurabiliyor ve söyleyebiliyorduk.

            İçi boş olan her düşünce kuruntudan ibarettir. Ve boş olan her zaman daha büyük görünür. Boş bir odaya daha sonra sığamamak gibi...