Bak; kaybediyoruz ufuk çizgimizi.
Her şey birbirine giriyor, kaynıyor. Ortalık ateş içerisinde. Yüzlerden geriye
sadece silüetler kaldı. Zaten ne önemi vardı ki yüzlerin, yalanları gizledikçe.
Ve ben yine uyuyamıyorum geceleri. Hani şu, bedenini yatağa bağlayan
düşüncelerden. Hareketsizce, bomboş tavanı izlediğin o düşüncelerden. Hepsi
aynı gibi, çıkmaz. Başlangıcı olmayan. Sonu olmayan.
Bak; yine kaybediyoruz aklımızı.
İnsan sevmeye başladığı zaman kaybetmeye de başlıyor. Ve insan böyle büyüyor.
Bir insanı olgunlaştıran kaybettikleridir. Kazanmak çoğu kez şımartır bizi.
Çünkü biz, şu a**** ******* hayatında saf, koşulsuz inanılacak, sevilecek tek
bir şey bile bırakmadık. Bırakmadık ulan!
Bak; yine kaybediyoruz. Ama
unutma; hayatta kaybetmenin en büyükleri, senin çaresiz olduğun zamanda ve hiç
etki etmediğin halde kaybettiklerindir.
Kaybettik ufuk çizgimizi. Yerle-gök
bir şimdi. Bizim için kıyamet bu. Akıl için bir çöküş, gönül için vicdan
tazeleme. Ve sen de uyuyamayacaksın yine.
 |
| Fotoğraf: Doğukan Tunalı |
Fotoğraf: Doğukan Tunalı
Not: Yoğun ilgi ve asıl konuyu saptırdığı gerekçesiyle küfür sansüre uğramıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder